8 september 2018

“Niet schrikken mam, ik ben bevallen.” De originele zin was iets langer, maar mam zal toch vast wel een beetje geschrokken zijn. Op zich een bizar verhaal in het Algemeen Dagblad. De verse moeder baarde haar zoontje in een hotelkamer in Egypte. Nu is dit soort spontane bevallingen niet dik gezaaid, maar ze schijnen voor te komen. Moeder heeft buikkrampen en is aan de diarree en dan meldt zich uit de blauwe hemel opeens een baby. Vader ontmoet op een feestje en samen nog even doorgefeest. Leuke knul, maar hoe hij heette dat was zij vergeten. En dat blijkt nu opeens erg belangrijk.

Wij hebben met elkaar namelijk regeltjes afgesproken. Zo mag je niet zonder paspoort op reis. Bij je eigen gemeentehuis is zoiets meestal rap te regelen en op Schiphol zeker. Maar in Egypte dien je daarvoor naar de hoofdstad te gaan, want daar is de ambassade gevestigd. Da’s 5 uur rijden, lees ik. Maar voor die aanvraag heb je een geboortebewijs nodig. Ik heb dat altijd een wat vreemd woord gevonden. Je kan dus niet met je koter aan de balie om een paspoort vragen, want je hebt geen geboortebewijs. De koter in kwestie schreeuwt intussen dusdanig dat het drie loketten verder te horen is. Welk bewijs dat het ventje geboren is heb je nog nodig, denk ik dan. Iedereen, die op deze aardbodem rond kuiert is het levend bewijs dat hij/zij is geboren. Probeer maar eens rond te kuieren zonder geboren te zijn.

Hoe onthutsend dit ook is, deze regels schijnen ergens voor nodig te zijn. Ik verdenk ambtenaren ervan dat zij dit soort zaken verzinnen om hun eigen werkgelegenheid te garanderen. Regels verzinnen om je achter te kunnen verstoppen, acht ik ook aannemelijk.

Ik weet niet of dit in meerdere landen het geval is, maar in Egypte kan je dus niet zomaar aangifte van een geboorte doen als de vader niet bekend is. Impasse? Moet moeder maar vast beginnen aan een cursus Arabisch als zij bij haar kind wil blijven. En hoe zit het dan met je visum? Moet er een fop-vader worden ingevlogen, zodat je eindelijk naar huis kan. En dan maar hopen dat er geen DNA-test wordt afgenomen…

De kersverse oma, die daar kort voor deze bevalling ook vakantie aan het vieren was, maar een paar dagen eerder naar Nederland is gevlogen, heeft direct een nieuw vliegticket gekocht en assisteert haar dochter met speentjes uitkoken en spulletjes wassen. Opa knutselt thuis een babykamer in elkaar. Maar daarmee is de ambtelijke barrière nog niet geslecht. Gelukkig weet het artikel te melden dat Buitenlandse Zaken op de hoogte is en consulaire bijstand geeft. Ook is men behulpzaam bij het afgeven van een reisdocument, maar daarvoor moet eerst aan de eisen worden voldaan. Terug bij af dus? Daarop blijft het Ministerie het antwoord schuldig. Er kan op de details niet worden ingegaan vanwege privacyredenen. Dat zijn momenten waarop ik kots tekort kom, want van dit soort uitspraken moet ik zwaar overgeven. Men is volledig aan het doorslaan met die ‘privacy’. Ze gaan mij toch niet vertellen dat er een privédetective is ingeschakeld om de vader te vinden. Nee, ze gaan mij niets vertellen. Privacy…

Zou die onbekende knul, die zo’n 9 maanden terug een prettige wip heeft gemaakt, zijn verovering van destijds hebben herkend? Ik weet daar toevallig het antwoord op, maar i.v.m. privacy houd ik de lippen op elkaar.

En mocht een politieagent mij ooit nog eens naar mijn naam vragen dan hoop ik te mogen antwoorden: Om privacyredenen kan ik uw vraag helaas niet beantwoorden.